Na een goed ontbijt bij de Best Western – we horen tijdens het ontbijt op het wereldnieuws dat George W Bush weer grootvader is geworden en dat het meisje de bijnaam “Poppy” heeft gekregen – gaan we op weg naar Sedona. Sedona ligt in Red Rock Country midden tussen de rode rotsen en dat willen de bewoners ook zo houden. Sedona is de toeristische attractie van deze omgeving met 4 miljoen bezoekers per jaar en het kleine centrum is een aaneenschakeling van winkeltjes en toeristisch gedoe.
Wel leuk om even doorheen te wandelen en je te verbazen over alle kunst en vooral kitsch van de toeristische industrie. Het is net Volendam, maar dan met Amerikaanse en Indiaanse souvenirs. Het is de eerste plek waar je bij Starbucks niet met je creditcard kunt betalen zonder een toeslag te moeten betalen onder de $ 50,- en wie wil er nu voor $ 50,- koffie? Kom je volgens ons nergens anders tegen. Wij betalen dus contant. In het stadje pikken we gelijk wat geocaches op. Verder is Sedona omgeven door veel natuurschoon. de Cathedral Rock Area (zuid), Munds Mountain (oost), Oak Creek Canyon (noord) en de Red Rock / Secret Mountain Area (noord-west). Voordeel van dat we al verschillende malen in dit gebied geweest zijn is dat je niet meer alles “moet”, althans zo werkt het bij ons.
’s Middags willen we proberen een nog niet eerder gevonden cache in de heuvels te vinden. Een wandelingetje van hemelsbreed 2 km, dat je naar de ridge van een flinke heuvel brengt. Je hebt er een fantastisch uitzicht over de omgeving. Bij het begin van de trail staat dat het alleen voor ervaren lopers is, dus we hebben wel enige reserve. Maar als we wandelen merken we dat deze wandeling voor ons geen enkel probleem vormt; blijkbaar zijn we ervaren lopers (geworden), voor ons valt dit in de categorie easy. Op de plek waar we moeten zoeken krijgen we de cache nergens te pakken. We kammen de hele omgeving uit, maar niets te vinden. Zoals ook bij eerdere cachers is gebeurd.
Ons wandelgemiddelde komt met de stevige wandeling van vandaag weer lekker boven de 10 km en dat bij 36 C.
We besluiten naar Phoenix te rijden waar we twee nachten hebben vastgelegd in de Red Roof Inn West, in de buurt van de Ak Chin Pavilion, waar we morgen Dierks Bentley zullen zien optreden. Onderweg stoppen we nog even bij Twin Arrows, waar Indianen een casino hebben gebouwd; we kunnen het nog niet laten. Maar ook vandaag geen geluk, dus niet met volle zakken met geld naar buiten. Onderweg spettert het af en toe een beetje, maar echt regenen doet het nog niet. Wij kennen Phoenix van de warme dagen met thunderstorms aan het eind van de middag. Vandaag blijft het kalm. Tenminste met het weer, want op de weg is het druk. De vrijdagavondspits levert voldoende auto’s op de vier- tot zesbaans wegen in dit gebied. Phoenix is een stad met anderhalf miljoen mensen, dus daar heb je wat ruimte voor nodig. Omdat het al begint te schemeren is het lastig rijden met de van links naar rechts en van rechts naar links schuivende auto’s.
We vinden het hotel dankzij TomTom vrij makkelijk. We krijgen een kamer op de begane grond waardoor we niet met al onze spullen ook weer liften in en/of trappen op moeten.
We proberen hier al vast iets voor te sorteren op het grote inpakken dat in Vegas moet gaan gebeuren.
Het internet werkt niet en dan worden we door de receptie verwezen naar een externe storingsdienst die we moeten bellen. Wij vinden dat merkwaardig, maar hier is blijkbaar het hele ICT-gebeuren geoutsourcet. De hulplijn is steeds in gesprek. De frontdesk heeft blijkbaar een directere lijn en die wordt vervolgens met mij doorverbonden. Kunt u aan de lijn blijven, ja dat kan. Heeft u een Mac, ja maar ook de Windows-machine en de Android-device doen het niet. “Hold on please”. En zo gaat het even duren, soms krijg ik weer een vraag en uiteindelijk krijg ik de mededeling, “dat ze contact hebben met het hotel en het hele systeem moeten rebooten; dat duurt nog 20 minuten”. Wij gaan wat boodschappen doen en als we terugkomen is de frontdesk versterkt, krijgen we de mededeling dat alles u in orde moet zijn. Dat klopt, vanaf dat moment werken alle devices naar behoren en blijkt het internet snel en stabiel.
Wij begrijpen niet zo goed waarom je als gast zelf met een externe dienstverlener van het hotel moet bellen, maar dat kan aan ons liggen. Net zo goed dat we niet snappen dat op de rekening plots $ 3,- extra in rekening is gebracht. “Dat is om de safe op de kamer te kunnen gebruiken”, luidt het antwoord. Soms blijven we ons verbazen.
Red Roof Inn, $ 55,-, lijkt uiterlijk heel wat, maar is qua service basic
