Ze zijn voornamelijk bruin en hebben een witte horizontale streep halverwege. De onderkant van deze formaties lijkt nog vooral zanderig van substantie, terwijl de bovenkant en de kern meer steenachtig zijn. Deze steenformaties hebben allerhande vormen en het is wonderlijk dat niet meer mensen deze leuke plek weten te vinden. Wij dwalen er een half uurtje rond en verbazen ons over deze steenformaties. Dan gaan we op weg naar Leprechaun Slot Canyon, een canyon die nog niet zo bekend is, maar die door degenen die er al wel geweest zijn, als interessant wordt getypeerd. Een deel van de canyon is voor de ervaren speleoloog en/of klimmer en een ander deel is toegankelijk voor de gemiddelde canyon-bezoeker, zoals wij.
De weg er naartoe is nog niet erg ontgonnen en dat betekent dat je voor een deel je eigen pad moet vinden door de wash en door het struikgewas dat er groeit, dat valt op punten zeker niet mee, omdat er flinke struiken groeien en een tamelijk hoog stengelachtig gewas, dat aan twee meter hoog riet doet denken. De zon is nog niet op zijn sterkst en hoewel de paden niet erg aangeduid zijn, vinden wij toch onze weg. Om bij de kloof te komen, moet je bij een slickrock gedeelte omhoog klimmen en het duurt even voordat we de juiste manier gevonden hebben om dat te doen, maar we slagen erin en kunnen verder.
Onderweg is ons al opgevallen dat de wash niet helemaal droog is. Op sommige plaatsen ligt nog een vochtige ondergrond en door het vocht blijft die ondergrond snel als kleverige modder aan je voeten plakken. Ook bij de canyon blijkt dat die niet helemaal droog is. Bij de ingang staat een laag water, waarvan het onduidelijk is hoe diep dat is. We hebben geen waterschoenen bij ons, dus de enige manier om de kloof in te gaan is blootsvoets. Dus schoenen en sokken uit en het water in. Er ver komen we niet, want al na enkele tientallen meters wordt het te diep om door te waden. We zouden echt tot verder dan ons middel in het water moeten en daar hebben toch geen trek in. We weten dat slot canyons makkelijk last van water hebben en met de regen van de afgelopen dagen hebben we daar hier nu ook last van. Toch genieten we van deze nog enigszins verborgen canyon. Op de terugweg blijkt dat de zon al weer meer van het vocht in de wash heeft laten verdwijnen en dat betekent vast dat het binnen een paar dagen weer toegankelijk kan zijn.
Dan gaan we richting Goblin Valley State Park, een state park waar vreemd gevormde zand, klei en steenformaties staan die allemaal zandkleurig zijn, en waar we al eerder zijn geweest. De vallei wordt ook wel eens paddestoelen Valley genoemd omdat veel van de vormen een wat grotere bovenkant hebben dan hun onderzijde. Wij krijgen af en toe de indruk dat hier iemand met grote hompen klei heeft zitten werken, waarvan het resultaat niet helemaal werd wat hij ervan verwachtte. Alsof God zelf op de zesde dag nog snel een en ander wilde boetseren en te weinig tijd had om het af te maken voordat hij een rustdag nam. Het park is niet druk en de oppervlakte waarop de figuren verspreid staan dermate groot dat je er praktisch alleen bent. Mogelijk ook de reden dat er hier en daar bij deze vreemde rotsformaties nog caches verstopt liggen; we kunnen ons niet voorstellen dat hier toestemming voor is gevraagd en verkregen. Maar als ze er toch liggen, dan is het wel de moeite waard om ze even te zoeken en te vinden.
Tegen vijven gaan we op weg naar Green River, een klein plaatsje aan de I-70. Als we er aankomen en door de hoofdstraat rijden lijkt het bijna alsof we een spookstadje binnenrijden. Overal waar we kijken lijken winkels en ondernemingen gesloten en verlaten. Het maakt een beetje een troosteloze indruk. niet als we bij de noordkant van het dorp komen, daar liggen ook de meeste hotels en motels en tankstations.
Wij nemen onze intrek meer richting centrum bij Robbers Roost Motel, waar de kamer nog wordt gepoetst. Geeft niet, wij gaan eerst wel een hapje eten. Bij de rivier stond een eettentje dat druk bezocht leek, meestal een indicatie voor goed voedsel. Tamarisk Restaurant, Rural and Proud, luidt hun slogan. Wij kiezen er voor een portie nachos, met alles erop en eraan en voor soep en salade. Alles wat we krijgen is lekker en verzorgd en gezien de drukte die er langzaam ontstaat is dit blijkbaar een plaatst waar veel mensen graag komen. Als we weggaan zitten er tientallen mensen te wachten op een tafeltje.
We besluiten nog even, naar wat wij denken, een belangrijke toeristische attractie te rijden: de plaatselijke geiser. Het blijkt nog een hele toer om er te kunnen komen. Het wegdek zit vol gaten en de wegbewijzering laat ook te wensen over, dat wil zeggen, nergens te vinden. Tot je ruim buiten het dorp op een verlaten weggetje een bordje ziet. Gelukkig hebben we GPS en dus vinden we nog voor het donker de geiser. De geiser is van het onregelmatige type, soms barst hij vaak uit en soms dagen achtereen niet.
Er zitten twee mannen in het water en wanneer wij vragen of het water warm is, wordt er gelachen, het water is koud. Het stinkt een beetje naar zwavel, maar volgens de heren valt het allemaal reuze mee. Het water uit de bron loopt naar de naastgelegen rivier en laat op de slickrock fraaie rode en gele kleuren achter. Het doet ons wat denken aan de zwavelbronnen in Yellowstone. Volgens de badende heren, die hier vannacht gekampeerd hebben, is er gisteravond een flinke eruptie geweest waarbij de geiser tientallen meters hoog spoot. Ze waren er in het begin best een beetje bang van, maar na verloop van tijd werd het minder en daarna is er weinig activiteit meer geweest. Ook tijdens ons bezoek wil de geiser weinig spectaculairs laten zien. Bij een mooie rode zonsondergang nemen wij afscheid van de heren en keren terug naar Green River, onderweg laverend tussen de vele, soms diepe, kuilen in de weg. Ons motel is in volledige rust en dat is een goed voorbeeld voor ons.
Robberts Roost Motel, $ 51,-- eenvoudig budget motel, koelkast, micro, geen ontbijt, goed internet
