Het klinkt voor menigeen afgezaagd, maar ook dit jaar gaan we naar de Verenigde Staten. Voor de 16e keer alweer.
We hebben de laatste jaren de door ons zo geliefde "rode rotsen" gemist dus we gaan weer naar het Zuid Westen, de grens Utah/Arizona en het noord westelijke deel van New Mexico.
Eén van de warmste plekken in de USA. In de periode dat wij gaan moeten we toch rekenen op 35 graden, en de gebieden die wij willen bezoeken hebben weinig tot geen schaduw. Maar het is zo fascinerend mooi dat we die hitte op de koop toe nemen. Maar als we zouden moeten kiezen wat we nou leuker vinden, de rode rotsen of Alaska weten we het nog niet zo net,.. Ach in Alaska komen we zeker nog een 3e keer.
Als we aan het Zuid Westen denken, gaan onze gedachten ook meteen naar Las Vegas. Daar moeten we gewoon heen, voor de 4e keer alweer.
Het grote voorbereiden kan beginnen!
Maart 2015- Een vliegticket en een huurauto.
Het geeft altijd wat rust als het vliegticket den huurauto geboekt zijn. Het geeft het gevoel dat we met de voorbereidingen begonnen zijn. Voor het vliegticket was het redelijk simpel dit jaar: we willen weer business class vliegen, bij voorkeur op Las Vegas en maximaal 1 overstap hebben die ook nog in Europa zijn. Dat laatste heeft er alles mee te maken dat als we bijvoorbeeld een overstap hebben in New York, we een binnenlandse business class vlucht hebben, wat gelijk staat aan een iets ruimere stoel, maar geen ligstand, eigen videoscreen etc terwijl we het dan toch snel over een vlucht van 6 uur hebben. Als we dan toch veel betalen, dan ook veel comfort. Deze eisen maakte de keus zeer beperkt en zodoende kwamen we weer bij British Airways uit en daarna was het ticket snel geboekt. Toen de auto nog. Het bedrijf waar we bijna altijd de huurauto boeken is dit jaar een stuk duurder dan andere aanbieders, waardoor die afviel. We kwamen bij een andere aanbieder uit, waar we op het Amerika forum goede ervaringen over lazen. We boekten onze Full Size SUV en in de bevestiging zagen we door welke autoverhuurder het werd uitgevoerd. Een onbekende. Om te weten welk merk het meest aannemelijk was dat we zouden krijgen, googleden we de naam van de verhuurder + Full Size SUV + McCarran International Airport. Meteen viel ons oog bij de resultaten op reviews die varieerden van slecht tot zeer slecht. We bleven lezen en dat was genoeg om -na er nog eens nachtje over geslapen te hebben- te willen annuleren. We hadden een hoop gedoe verwacht, maar niets van dat al. Je kunt online annuleren waarbij er geen kosten in rekening worden gebracht. Nooit geweten dat dit zo gemakkelijk ging. Daarna hebben we snel elders geboekt waarbij op voorhand bekend was welke maatschappij het uitvoert. Ook weer geregeld.
April 2015- De voorbereiding
Het wordt de 4e keer dat we naar dit gebied op vakantie gaan. We hebben dan ook al het nodige gezien. Er zijn dingen die we zeker nog eens willen zien zoals The Wave en de Bisti Badlands. Maar er staan ook nieuwe dingen op ons verlanglijstje zoals de King of Wings, en de Yant Flats. Degene die deze gebieden niets zeggen, moeten echt eens op de linken klinken van de betreffende gebieden. Stuk voor stuk pareltjes en het geeft beeld aan onze woorden dat wij "stenen in de woestijn" gaan bekijken. Tja daarvoor zullen we wel wat hoge temperaturen, lange dirtroads en lange hikes voor over moeten hebben. Maar dat hebben we!
Natuurlijk zijn er ook gebieden die we eerder hadden willen bezoeken maar er toen niet van gekomen zijn, zoals in 2010 toen Esmée de eerste week behoorlijk ziek was of omdat we de juiste weg nooit hebben kunnen vinden zoals de hoodoos van de White Cliffs in 2011. We hopen dat het er dit jaar wel van gaat komen.
Natuurlijk vinden we het leuk dat jullie meelezen! Een reactie kan via de email of in het berichtenboek.
donderdag 20 augustus 2015
Donderdag 16 juli 2015: Paniek!
Tot onze schrik komen we erachter dat we niet woensdag de 22e maar dinsdag de 21 vertrekken. Hoe dat kon gebeuren weten we niet, maar we zullen wel even onze planning moeten bijstellen.
Het hotel in Brussel moet gebeld en hopelijk hebben ze maandag nog plaats voor ons. Dat blijkt geen probleem en een vriendelijke Vlaamse dame stuur snel een bevestigingsmail.
Dan de huurauto annuleren en een nieuwe bestellen (dit is makkelijker dan een dagje bijboeken). Daar hebben we inmiddels enig ervaring mee, dus dat is snel gebeurd. En eigenlijk wilden we toch al een andere, omdat bij de huidige geen ruiten en banden waren meeverzekerd en we hebben al heel wat jaartjes een mooie barst in de voorruit hadden en al twee keer een lekke band.
Dan een nachtje hotel bijboeken in Vegas, maar ons hotel heeft geen mogelijkheden voor de dinsdag, behalve hele dure en dat is nou net niet de bedoeling voor dezelfde kamer. Dus we logeren een nachtje elders op de Strip.
En Esmée moet nog even met haar baas regelen dat ze een dagje extra vakantie krijgt. De directiesecretaresse ziet de humor er wel van in; zij wel. Gelukkig kunnen alle afspraken verzet worden en dus is ook het werk geen probleem.
Nu we toch aan het controleren zijn kijken we nog even naar de andere voorbereidingen en dan blijkt dat de ESTA van Esmée vier dagen geleden is verlopen; oeps. Maar ook dat valt via het internet te regelen en een kwartiertje later en $ 14,50 armer is dat euvel ook verholpen. Ze moeten wel erg veel weten bij immigration, hoe je vader en je moeder heten, waar je werkt, met adres en telefoonnummer (zouden ze die gaan bellen?) en wie de achtervang in Nederland is (???), met naam en rugnummer. Maar het verlossende scherm met de mededeling "Approved" verschijnt en dan zijn wij ook weer blij.
Ach ja, zo zie je maar weer, veel dingen zijn snel en simpel te regelen.
Het hotel in Brussel moet gebeld en hopelijk hebben ze maandag nog plaats voor ons. Dat blijkt geen probleem en een vriendelijke Vlaamse dame stuur snel een bevestigingsmail.
Dan de huurauto annuleren en een nieuwe bestellen (dit is makkelijker dan een dagje bijboeken). Daar hebben we inmiddels enig ervaring mee, dus dat is snel gebeurd. En eigenlijk wilden we toch al een andere, omdat bij de huidige geen ruiten en banden waren meeverzekerd en we hebben al heel wat jaartjes een mooie barst in de voorruit hadden en al twee keer een lekke band.
Dan een nachtje hotel bijboeken in Vegas, maar ons hotel heeft geen mogelijkheden voor de dinsdag, behalve hele dure en dat is nou net niet de bedoeling voor dezelfde kamer. Dus we logeren een nachtje elders op de Strip.
En Esmée moet nog even met haar baas regelen dat ze een dagje extra vakantie krijgt. De directiesecretaresse ziet de humor er wel van in; zij wel. Gelukkig kunnen alle afspraken verzet worden en dus is ook het werk geen probleem.
Nu we toch aan het controleren zijn kijken we nog even naar de andere voorbereidingen en dan blijkt dat de ESTA van Esmée vier dagen geleden is verlopen; oeps. Maar ook dat valt via het internet te regelen en een kwartiertje later en $ 14,50 armer is dat euvel ook verholpen. Ze moeten wel erg veel weten bij immigration, hoe je vader en je moeder heten, waar je werkt, met adres en telefoonnummer (zouden ze die gaan bellen?) en wie de achtervang in Nederland is (???), met naam en rugnummer. Maar het verlossende scherm met de mededeling "Approved" verschijnt en dan zijn wij ook weer blij.
Ach ja, zo zie je maar weer, veel dingen zijn snel en simpel te regelen.
Maandag 20 juli: Etten-Leur - Brussel
We zijn inmiddels gewend aan het idee dat we maandag al naar Brussel gaan en de dag erna vertrekken. In het weekend hebben we veel dingen kunnen doen, al moesten we ook nog wel even naar de verjaardag van Jos zijn zus. Een gezellige BBQ in de tuin van nichtje Marie-Louise, die in Rilland vlak bij de Schelde woont; we zien de schepen over de Westerschelde varen. Beetje een familiereünie en dat is meestal aanleiding tot een hoop mallotige jolijt. Ook deze keer blijkt dat zo te zijn.
Daarna nog gauw vakantiewasjes doen en alle spullen bij elkaar zoeken; "waar is die Amerikaanse TomTom ook weer gebleven?" En nog snel beslissen of we wel of niet naar het concert van Dierks Bentley in Phoenix (AZ) willen. (klik HIER voor video) We hebben deze jongen leren kennen tijdens een concert van Brad Paisley, een paar jaar geleden in Maine, waar hij in het voorprogramma stond. We vonden hem misschien nog wel leuker dan Brad en hij is alleen maar beter en bekender geworden. Hij treedt nu op in het Ak-Chin Pavilion in Phoenix voor 20.000 mensen. We hadden maanden geleden al gezien dat hij er kwam, bijna aan het einde van onze vakantie, maar toen waren er nog geen kaartjes. Nu wel, dus willen we er nog steeds naar toe? Tuurlijk! Zo'n typisch Yankee-spektakel willen we uiteraard niet missen. Het reisschema ligt toch nog niet vast, dus Phoenix kan nog ingepast worden.
Esmée moet maandag nog een dagje werken, maar Jos is gelukkig al vrij. Dus heeft hij een lijstje met dingen die nog gedaan moeten worden van Esmée gekregen; werkt lekker makkelijk. Vandaag niet vergeten om even in te checken en stoeltjes te reserveren. In de "voorverkoop" kost het je 90 Euro's per stoel, de laatste dag krijg je ze voor noppes. Willen we de ticket via de app ontvangen? Why not? Dus na een beetje klooien - ook bij Brittish Airways hadden ze ontdekt dat Esmée geen ESTA meer had - konden we uiteindelijk onze reisdocumenten op onze smartphone bekijken, een ordinaire QR-code, maar we vinden het wel stoer.
En zo komen alle klusjes toch nog op tijd klaar en kunnen we rond 19:00 uur naar Brussel. Rustig ritje over de anders zo volle Vlaamse wegen. Relaxte receptie bij het hotel, "of we een glaasje Cava blieven?". Maar natuurlijk mevrouw. En of we ook een gratis upgrade van onze kamer wensen? Ook daar zeggen we geen neen tegen. En de minibar in de kamer is "inbegrepen"; joepie! We eindigen in een fraaie kamer met de naam "Mars", met uitzicht op het vliegveld, met een zitje om te relaxen of te lezen, met een bureau om aan te werken (of je blog bij te werken) met een stekkerblok in de werktafel en met een chaise longue bij de tv. Supergroot bed en een dito badkamer. En de auto mag hier vier weken gratis en voor niks parkeren. We houden steeds meer van die Belgen. De last-minute-stress is vergeten: "America; here we come!"
Daarna nog gauw vakantiewasjes doen en alle spullen bij elkaar zoeken; "waar is die Amerikaanse TomTom ook weer gebleven?" En nog snel beslissen of we wel of niet naar het concert van Dierks Bentley in Phoenix (AZ) willen. (klik HIER voor video) We hebben deze jongen leren kennen tijdens een concert van Brad Paisley, een paar jaar geleden in Maine, waar hij in het voorprogramma stond. We vonden hem misschien nog wel leuker dan Brad en hij is alleen maar beter en bekender geworden. Hij treedt nu op in het Ak-Chin Pavilion in Phoenix voor 20.000 mensen. We hadden maanden geleden al gezien dat hij er kwam, bijna aan het einde van onze vakantie, maar toen waren er nog geen kaartjes. Nu wel, dus willen we er nog steeds naar toe? Tuurlijk! Zo'n typisch Yankee-spektakel willen we uiteraard niet missen. Het reisschema ligt toch nog niet vast, dus Phoenix kan nog ingepast worden.
Esmée moet maandag nog een dagje werken, maar Jos is gelukkig al vrij. Dus heeft hij een lijstje met dingen die nog gedaan moeten worden van Esmée gekregen; werkt lekker makkelijk. Vandaag niet vergeten om even in te checken en stoeltjes te reserveren. In de "voorverkoop" kost het je 90 Euro's per stoel, de laatste dag krijg je ze voor noppes. Willen we de ticket via de app ontvangen? Why not? Dus na een beetje klooien - ook bij Brittish Airways hadden ze ontdekt dat Esmée geen ESTA meer had - konden we uiteindelijk onze reisdocumenten op onze smartphone bekijken, een ordinaire QR-code, maar we vinden het wel stoer.
Dag 1: Dinsdag 21 juli Brussel - London - Las Vegas
Alle reisdagen lijken inmiddels een beetje op elkaar. Ontbijtbuffetje nuttigen, koffers opladen en naar de shuttle-bus brengen, naar de luchthaven rijden, koffers op een karretje laden, naar de incheck-balie lopen, koffers afgeven en door de douane. Dan door de winkeltjes lopen en naar de security, alles op de band leggen en door de scan, spullen weer verzamelen en dan op zoek naar de lounge. Het enige nieuwe is dat we inchecken en identificeren met een QR-code op de phone; werkt best makkelijk.
En dan wachten in de lounge op de vlucht. Beetje vliegtuigjes kijken, spelletje spelen op de tablet, glaasje drinken pakken en nuttigen, blog bijwerken en filmpje kijken. Nog even inloggen bij M-Life, want we hebben vanmorgen nog snel twee gratis tickets voor een Cirque Du Soleil voorstelling weten te bemachtigen. Kunnen we toch niet laten schieten, vinden we. Als we de berichten mogen geloven dan treedt het circus iedere avond wel op meerdere plaatsen op, met verschillende voorstellingen, alsof Vegas een groot Cirque Du Soleil is. We gaan het zien.
Het eerste stukje van de reis gaat goed, behalve dat we te laat vertrekken. De vlucht duurt wat korter, dus dat hoeft geen probleem te zijn. Maar als we op Heathrow aankomen staat er al een mevrouw van British Airways op ons te wachten om ons de goede kant op te dirigeren. We hebben een wijziging van vertrek-gate gehad en dat gaat ons wat meer overstaptijd kosten. Via de Fast Lane kunnen we naar de security check en ook daar doen ze vandaan niet al te vervelend. We krijgen een bordje mee dat we omhoog moeten houden waarop staat dat we een “express conneciton” hebben. Niet dat het wat uitmaakt, want de af te leggen afstand is er niet korter door en alle andere passagiers op de luchthaven zijn zich ook van A naar Baar aan het verplaatsen. We gaan direct op naar de gate en als we die kant op lopen, horen we de aankondiging voor onze vlucht al en dat iedereen moet instappen. We komen op tijd aan en mogen gelijk instappen.
De vlucht is verder redelijk standaard: drankjes kiezen, gerechten uitzoeken, drie gangen menuutje nuttigen en dan gaan de lichten uit en wordt ieder verondersteld te gaan slapen of zich anders bezig te houden met film kijken, lezen of iets dergelijk. Wij proberen wat te slapen en dat lukt Esmée beter dan Jos, maar uiteindelijk slapen we alle twee een paar uurtjes. Dan wordt iedereen weer wakker gemaakt en moet er weer iets gegeten worden.
We landen netjes op tijd en de temperatuur is prima, nog niet te heet. De immigration is soepeltjes en dus zijn we snel bij de bagageband, maar hoe lang we ook wachten, onze bagage komt niet. Ook een Duitse jongen staat tevergeefs te wachten. We melden dit bij British Airways en dan blijkt dat ze dat al weten. Ja, ze hebben ons nog een mailtje gestuurd, de bagage staat nog op Heathrow. De krappe overstaptijd was ook te kort voor de bagage die moest worden overgeladen. En, wat nu?
De medewerkster van BA wil al onze gegevens, hoe zien de koffers eruit, welk merk hebben ze en waar willen we dat ze morgen of later afgeleverd worden. We verstrekken alle benodigde informatie en plots stopt ze ons een papier in de hand waarop een VISA-kaart geplakt zit. Het blijkt een debet-kaart met $ 400,- die we kunnen gebruiken als compensatie en om eventuele benodigde aankopen te kunnen doen tot onze koffers er zijn. Het gaat bijna achteloos en als we er zelf niets over gevraagd hadden, hadden we niet geweten waarvoor dit alles diende.
Gelukkig hebben we niet onmiddellijk plannen om Las Vegas te verlaten, dus we kunnen een dagje wachten. En $ 400,- is een leuke pleister op de wonde, denken we in eerste instantie.
Dan op naar de desk van Dollar-Rent-A-Car en daar staat een stevige rij. Dus wachten we meer dan een uur, om te merken dat er bij iedereen wordt geprobeerd een extra verzekering te verkopen. We hebben alle verzekeringen al, dus we bedanken beleefd. Daarna is de medewerker van Dollar ineens een stuk minder spraakzaam. We ontvangen een meter kassabon en kunnen op weg naar de auto-uitgifte. We krijgen een Hyundai SantaFe Sport waarvan de medewerker van Dollar zegt dat het een 4x4 is, maar wij hebben onze twijfels. Hij bluft dat hij wel weet welke auto wij krijgen en tja, rechten heb je dan niet meer. Je krijgt een SUV en that’s it. De auto is nieuw, model 2016, net 500 mijlen op de teller, dus voorlopig geen service nodig zoals we dat al eerdere jaren onderweg wel hadden.
We willen nu zo snel mogelijk naar het hotel en slapen en morgen zien we wel weer verder. Het hotel is snel gevonden, maar snel inchecken is er niet bij. Voor ons staat een Italiaanse familie en moeder is niet van plan snel iets snel te doen. Papieren van haar uitgespreid op de counter, iPad ernaast en maar praten en praten. De dame achter de balie komt niet goed van haar af. Als we aan de beurt zijn, zijn wij snel klaar. Grote kamer, een breed bed is alles wat we nu willen. En slapen!
Dag 2 : Woensdag 22 juli Las Vegas
Zoals gewoonlijk een eerste nacht zijn we ook vandaag vroeg wakker, om 4.15 gaan we er maar uit. We hebben op zich prima geslapen, maar met de jetlag zijn we nog een beetje uit het ritme. Om 6:00 uur kunnen we met MLife bellen voor een reservering van een Cirque Du Soleil show die we willen zien. We hebben beiden complimentairy tickets kunnen bemachtigen, maar dat moet nog wel even telefonisch bevestigd worden. De dame die we aan de telefoon krijgen is heel geduldig (of een beetje traag) en helpt ons beiden aan een gratis ticket voor de show van vanavond met plaatsen naast elkaar. Om de Tickets te bemachtigen moeten we ze wel persoonlijk gaan ophalen bij hotel New York–New York.
We hebben alleen nog onze MLife-kaart nodig. Laat die nu net in een van de koffers zitten die we nog missen. We besluiten straks een poging te doen om een duplicaat te krijgen. Maar eerst even de nodige boodschappen doen, schoon ondergoed, deodorant en een paar slippers voor Esmée, die anders alleen een paar pumps heeft. Is dat geld van BA toch ergens goed voor. En, natuurlijk de nodige flesjes water voor de komende weken. Twee trays van 35 halve liter flesjes moet even voldoende zijn, al weten we dat dat heel snel kan slinken met warm weer en het wordt de komende dagen warm (boven de 100 F).
Een ontbijtje in het hotel, niets bijzonders maar niet onaardig en dan kan de dag echt beginnen. We wandelen naar De Strip en regelen bij een van de MLife-casino’s een duplicaatpasje voor de tickets die we moeten ophalen. Dan op naar de box office bij NY-NY en ook dat verloopt voorspoedig. Even een koffie bij Starbucks en dan op naar een buffetje bij Station Santa Fe, hotel en casino. Ook dat hebben we via MLife geregeld, en ook complimentairy. Weinig dingen zo leuk als een gratis maaltijd. Even stevig doorstappen onder de hete zon -we hebben vandaag al 15 km gelopen- en bezweet komen we bij onze auto aan. Op deze manier moeten we straks nog een keer extra ondergoed kopen.
Bij het SantaFe hotel krijgen we wel een nieuw pasje, want ze doen wel mee aan My Vegas geschenken, maar zijn natuurlijk geen onderdeel van MGM. Ach wat maakt het ook uit. Het eten is lekker en met een gevuld buikje wordt het tijd voor om ons volgende hotel te vinden en vervolgens naar de Cirque Du Soleil show “KA” in het MGM Grand casino te gaan.
Ons hotel van vanavond is een annex van het El Cortez Hotel en Casino en we hebben gekozen voor een junior suite. Een frisse kamer in groene tinten met veel wit leer en witte lak accenten en een Art Deco uitstraling. Wij hebben er geen moeite mee.
Bij MGM moeten we een half uur van tevoren aanwezig zijn en dat doen we dan ook braaf. We willen eigenlijk gewoon gaan zitten, maar zien iedereen met eten en drinken binnen komen, dus toch maar even twee biertjes gehaald. Kleine emmertjes Bud Lite worden het en als ik er mee terug kom blijkt onze Nederlandse buurman (het stikt hier van de landgenoten) ook geïnspireerd te raken om een biertje te gaan halen.
De show is spectaculair. Alleen het theater al waarin de show zich zich afspeelt, is futuristisch. Al voor de voorstelling brengen de acteurs je in de stemming, door hoog boven het publiek alvast wat acrobatische toeren aan touwen en kabels uit te halen.
De show is moeilijk te beschrijven, maar wat het meest bijblijft is het enorme podium dat in grote stukken. Een van die delen kan alle kanten op draaien en in alle standen te bewegen, het is fascinerend om te zien.
De ene keer wordt het een schip met roeiers, dan een enorm stuk strand compleet voorzien van grote hopen zand, om vervolgens een heuvel te worden die beklommen wordt, tot een flinke overhellende steile bergwand. De techniek die erachter zit, is gigantisch. Mocht deze show ooit een keer op je pad komen, zeker even gaan kijken. Daarna terug naar huis en helaas blijkt bij thuiskomst nog geen enkele mededeling van BA over of de koffers te zijn aangekomen. We zij benieuwd wanneer we die nog gaan zien. We beginnen te beseffen dat de $ 400,- op deze manier snel op zal zijn, maar vooral ook dat het bedrag leuk is, maar er niets gaat boven je eigen spullen.
De ene keer wordt het een schip met roeiers, dan een enorm stuk strand compleet voorzien van grote hopen zand, om vervolgens een heuvel te worden die beklommen wordt, tot een flinke overhellende steile bergwand. De techniek die erachter zit, is gigantisch. Mocht deze show ooit een keer op je pad komen, zeker even gaan kijken. Daarna terug naar huis en helaas blijkt bij thuiskomst nog geen enkele mededeling van BA over of de koffers te zijn aangekomen. We zij benieuwd wanneer we die nog gaan zien. We beginnen te beseffen dat de $ 400,- op deze manier snel op zal zijn, maar vooral ook dat het bedrag leuk is, maar er niets gaat boven je eigen spullen.
Dag 3: donderdag 23 juli 2015 Las Vegas
Als we vroeg wakker worden informeren we eerst maar even bij de receptie of de koffers gebracht zijn en warempel ze zijn er. Er wordt iemand gestuurd en nog voor zeven uur hebben we onze spullen terug. Wat een opluchting. Gewoon weer je eigen spulletje hebben en schone kleren aan kunnen doen, heerlijk!
We gaan eerst maar een wandelingetje maken in de buurt en lopen over Fremont Street, downtown Las Vegas. Er was een periode waarin de Strip dankzij de vele nieuwe thema-hotels alle aandacht trok van de toeristen die Las Vegas bezochten. Om ervoor te zorgen dat downtown niet onderging aan al dat Strip-geweld is door een aantal casino's en de lokale autoriteiten het 70 miljoen dollar kostende project Freemont Street Experience opgezet, het project is in december 1995 voltooid en in 2005 gemoderniseerd en is nu nog steeds het grootste videoscherm ter wereld.
Waar het ’s avonds druk is, is het nu rustig. Er wordt wat onderhoud gepleegd, maar verder is er weinig activiteit.
Dat is heel anders dan op De Strip, daar is dag en nacht iets te beleven. Natuurlijk heeft De Strip alle extravagantie van de hotels. Bijvoorbeeld door bijzondere inrichtingen. Gisteren waren we even in het Bellagio en waren we opnieuw verbaasd over het met glazen bloemen versierde plafond van de lobby, of de binnentuin die het meest wegheeft van een onderwaterwereld waar je tegen vissen en reusachtige kwallen aan het plafond aankijkt. En waar je je kunt vergapen aan een levensgroot vrouwenbeeld van chocolade opgebouwd uit 27 kilo fondant en 15 kilo cholcolade: In Las Vegas, kan het allemaal.
Of wat dacht je van de M&M winkel? Vier verdiepingen vol met alles wat maar enigszins te maken heeft met de beroemde pinda’s in een laagje melkchocolade. Muren vol met doorzichtige buizen van twee meter hoog met alle kleuren M&M’s.
Het is even briljant als bizar, dat duizenden mensen afkomen op deze snoepjes en de merchandise die erbij hoort. Fremont Street heeft niet dát mondaine. Maar het heeft zeker zijn charme en er is hard gewerkt om ook van deze plek een attractie te maken. Je kunt tegenwoordig tokkelen in Fremont Street, dwars over Las Vegas Boulevard heen. En de overkapping met de projecties kent ’s avonds zijn weerga niet. Maar ’s morgens is het rustig en stil.
We wandelen het Main Street Casino in en ook daar is het rustig. Wij moeten eerst op zoek naar een bank om onze debet card te verzilveren, we hebben geen contant geld meer.
Maar met plastic geld kun je ook nog wel wat kopen, dus we bezoeken de noordelijke Outlet van de stad. En er is altijd wel iets wat je kunt gebruiken.
Dan op weg naar een plek om te lunchen en onderweg even speuren naar een bank, want de atm’s willen onze debet-card niet verzilveren. Ook bij de bank is het allemaal niet zo simpel. Binnen kunnen ze ons niet helpen, we moeten de flappentap buiten gebruiken. Maar ook die geeft geen centjes. Wel zien we dat er inderdaad $ 400,- op geparkeerd staat. Uiteindelijk bedenken we dat we mogelijk toch transactiekosten moeten betalen, ondanks dat BA ons meldde dat dit niet het geval zou zijn. En jawel, we krijgen $ 380,- uit de automaat en als we ons saldo checken blijkt dat er nog $ 17,- overblijft, $ 3,- transactiekosten dus. Maar we hebben weer contact geld en de rest maken we wel op bij het boodschappen doen.
Na een lunch bij Santa Fe Station kunnen we nog een gokje wagen en we vertrekken met iets meer geld dan we kwamen. Soms heb je van die dagen.
We luieren nog even op de kamer voordat we ’s avonds Fremont Street nogmaals gaan bekijken. Nu is het overal neon en glitter. En vooral extravagante en lelijke mensen, veelal schaars gekleed of juist verkleed als superheld of filmpersonage; zelfs Elvis loopt langs ons heen. Er zijn veel straatartiesten die muziek maken, break-dansen, schilderijtjes maken met graffiti, mensen portretteren met papier en pen of boetseren in klei. Over ons heen “vliegen” de mensen die gebruik maken van de tokkelbaan, in twee lagen. De onderste laag vliegt ongeveer 200 meter zittend in een klimgordel. De bovenste laag vliegt zeker 400 meter liggend als Captain America over alles heen.
Ieder uur is er een speciale lichtshow met projectie op het megagrote scherm dat heel Fremont Street overkapt, ieder uur een ander thema. Iedere 10 meter hangen er grote boxen die het geluid over de hele straat laten vibreren. Er zijn podia waar diskjockeys en bands je vermaken met verrassend goede muziek en anders dan wij gewend zijn, veel Amerikanen doen mee met de dansjes en de sing-alongs.
Het geheel doet ons het meest denken aan de sfeer in New Orleans. Je staat midden in het entertainment en maakt er deel van uit in plaats van dat je er naar kijkt, zoals dat op De Strip veelal gebeurt. Er is veel verandert sinds de laatste keer dat we hier waren, het is levendiger, brutaler en vooral sfeervoller. Het entertainment is ’s avonds op straat en minder in de casino, Je zou zelfs kunnen zeggen, het entertainment ís de straat.
Na een paar uur ondergedompeld te zijn geweest in deze wolk van licht en geluid keren we terug naar ons hotel. We hebben nog een voucher voor het casino en die willen we nog even opmaken. Tot onze verrassing verdienen we toch nog een heel klein beetje in het casino. We slapen daarna vrijwel onmiddellijk.
Dat is heel anders dan op De Strip, daar is dag en nacht iets te beleven. Natuurlijk heeft De Strip alle extravagantie van de hotels. Bijvoorbeeld door bijzondere inrichtingen. Gisteren waren we even in het Bellagio en waren we opnieuw verbaasd over het met glazen bloemen versierde plafond van de lobby, of de binnentuin die het meest wegheeft van een onderwaterwereld waar je tegen vissen en reusachtige kwallen aan het plafond aankijkt. En waar je je kunt vergapen aan een levensgroot vrouwenbeeld van chocolade opgebouwd uit 27 kilo fondant en 15 kilo cholcolade: In Las Vegas, kan het allemaal.
Of wat dacht je van de M&M winkel? Vier verdiepingen vol met alles wat maar enigszins te maken heeft met de beroemde pinda’s in een laagje melkchocolade. Muren vol met doorzichtige buizen van twee meter hoog met alle kleuren M&M’s.
Dag 4, vrijdag 24 juli: Las Vegas – Pahrump
Vandaag nog een rustig dagje Vegas. Koffers pakken en uitchecken. Allemaal snel gebeurd.
Voordat we weggaan willen we nog even de beroemde pandjes shop uit de televisieserie Pawn Stars bezoeken. Uiteraard zijn we welkom en het lijkt erop dat deze pandjeszak meer een toeristische attracties geworden, dan een serieuze lommerd. Hoe dan ook, leuk om een keertje te zien.
Dan een plek zoeken om te ontbijten en we hebben wel weer eens zin in Dennys. Onder de Stratosphere zit een Dennys en we genieten van een old fashioned breakfast met scrambled eggs, bacon, sausages, hash browns en buttermilk pancakes. Hoe Amerikaans kun je het hebben?
De Stratosphere is een mooie 200 meter hoge toren in Las Vegas, van verre al te bewonderen. Bovenin zit een restaurant dat langzaam ronddraait zodat je steeds een andere uitzicht hebt als je er zit te eten. Hier hebben we ons vorige bezoek aan Vegas al heerlijk gelunched. Bovenop de toren en boven het restaurant zitten enkele echte Vegas attracties. Allereerst was er altijd al de achtbaan. Daarna kwam er een wagentje dat buiten de bescherming van de toren kwam en de deelnemers de indruk gaf dat ze naar beneden zouden storten. Toen dat nog niet genoeg was kwam er een attractie waarin je binnen enkele seconden 50 meter hoog werd geschoten en vervolgens een vrije val van dezelfde afstand maakte. De laatste attractie is een “zweefmolen” die de gasten buiten de toren rond laat gaan waarbij de zitplaatsen steeds meer naar buiten worden geplaatst. De deelnemers kijken constant de 200 meter afgrond in. Leuk om van een afstandje naar te kijken, maar meer ook niet.
Wij bezoeken nog de casino’s Treasure Island en Mirage, maar vandaag laat het gokgeluk ons een beetje in de steek. We leveren alle winst van de laatste dagen weer volledig in. Tijd dus om Las Vegas te gaan verlaten.
Nog even een bezoekje brengen aan het beroemde Vegas Welcome Sign. Daar is het een drukte van belang en er is een wachtrij om jezelf bij het bord te kunnen vereeuwigen. Er staat een professionele fotograaf die je wel wil helpen. Een bordje erbij vermeldt dat het allemaal gratis is, fooien zijn natuurlijk welkom.En dan op weg naar onze eindbestemming voor vandaag, Pahrump. Niet ver van de ingang van Death Valley National Park. We hebben er een speciale slaapplaats geregeld, een flinke caravan American style compleet met slide outs. De rit naar Pahrump is voorspoedig en opnieuw valt het ons op hoe lang en overzichtelijk de Amerikaanse wegen zijn. Je kan soms al 10 mijl vooruit zien waar je heengaat. Pahrump blijkt een flink stuk groter dan we vooraf dachten. Compleet met meerdere winkelcentra en bijbehorende winkels. En een RV-park met onze trailer, een aanhang-caravan die je op een pick-up kunt bevestigen. Hij heeft alles wat je nodig hebt, een gecombineerde woonkamer-keuken, toilet, aparte wastafel, badkuip anex douche en slaapkamer en alles uiteraard ruim voorzien van airco, magnetron, oven en kookgelegenheid.
We halen snel iets kant en klaars te eten bij de Walmart en “dineren” buiten bij onze caravan. We gaan op tijd naar bed omdat we morgen beginnen aan onze trip in Death Valley en de weersverwachting is dat het heel heet gaat worden. Ruim boven de F 100.
Nog even een bezoekje brengen aan het beroemde Vegas Welcome Sign. Daar is het een drukte van belang en er is een wachtrij om jezelf bij het bord te kunnen vereeuwigen. Er staat een professionele fotograaf die je wel wil helpen. Een bordje erbij vermeldt dat het allemaal gratis is, fooien zijn natuurlijk welkom.En dan op weg naar onze eindbestemming voor vandaag, Pahrump. Niet ver van de ingang van Death Valley National Park. We hebben er een speciale slaapplaats geregeld, een flinke caravan American style compleet met slide outs. De rit naar Pahrump is voorspoedig en opnieuw valt het ons op hoe lang en overzichtelijk de Amerikaanse wegen zijn. Je kan soms al 10 mijl vooruit zien waar je heengaat. Pahrump blijkt een flink stuk groter dan we vooraf dachten. Compleet met meerdere winkelcentra en bijbehorende winkels. En een RV-park met onze trailer, een aanhang-caravan die je op een pick-up kunt bevestigen. Hij heeft alles wat je nodig hebt, een gecombineerde woonkamer-keuken, toilet, aparte wastafel, badkuip anex douche en slaapkamer en alles uiteraard ruim voorzien van airco, magnetron, oven en kookgelegenheid.
We halen snel iets kant en klaars te eten bij de Walmart en “dineren” buiten bij onze caravan. We gaan op tijd naar bed omdat we morgen beginnen aan onze trip in Death Valley en de weersverwachting is dat het heel heet gaat worden. Ruim boven de F 100.
Dag 5, Zaterdag 25 juli: Pahrump – Death Valley – Beatty
Vandaag passeren we de grens tussen Nevada en Californië op weg naar Death Valley National Park, een van de warmste plaatsen op aarde en ook eentje die grossiert in records. Laagste punt in de USA, warmste temperaturen in de USA en nog wel enkele meer. Zoals alle Amerikaanse Nationale Parken is ook dit park een park met een variëteit aan landschappen. Een lange centrale vallei met allerhande bijzondere kenmerken: zoutmeren, kleurrijke bergen van allerhande delfstoffen, permanent water op plekken die er droog en dor uitzien, kraters van vulkanen, duinen en natuurlijke bruggen en canyons.
We gaan eerst op weg naar Badwater, het laagste punt van de USA, - 85,5 m. Hier ligt de uitloper van een flink zoutmeer dat toegankelijk is gemaakt voor de toeristen. Je kunt er op lopen. Rangers hebben hier en daar een gat in de zoutvloer gemaakt waardoor je ziet dat er net onder het oppervlak nog water staat. Overdag verdampt het water, waar het blijft hangen tussen de bergen en ’s nachts slaat het door de koude nachttemperatuur weer neer; een eigen ecosysteempje. Bij Badwater is de zoutvlakte glad, waar die op andere plaatsen veel onregelmatiger is. Terwijl we tot nu toe weinig andere mensen zagen, wordt dat van nu af anders. Vanaf nu rijden we steeds in colonnes van meerdere auto’s.
We verplaatsen ons naar de natural bridge die een paar mijl verderop ligt. Een wandelingetje van 1 mijl heen en weer tot aan de brug en nog wat verder tot de waterval.
De natural bridge is ontstaan door water-erosie, iets wat je je in deze hitte niet kunt voorstellen; het is inmiddels net 100 F geworden.
Het is een flinke brug en het mooie ervan is dat hij dus ook lekker veel schaduw biedt. Maar wij willen nog wel even door. Verderop in de canyon is een wand waarop “kaarsvetdruppels” lijken te plakken. Het blijken druppels van modder te zijn. Als er water over de rand van de canyon naar beneden stroomt verdampt het water zo snel dat de modderrestjes tegen de wand blijven plakken en zo deze druppels en strepen vormen. De waterval is, hoe kan het ook anders, kurkdroog, maar je kunt goed zien dat er hier toch flink wat water omlaag gekomen is. Het wandelingetje heen en terug is nog goed te doen ondanks de temperatuur.
Dan op weg naar de Devils Golf Course, dat nog het meest wegheeft van een heel grof omgeploegde akker waarop zoutresten zitten, waarbij een buitenmaat ploeg is gebruikt. Als het stil is hoor je de zoutkristallen open knappen.
Op weg naar Furnache Creek rijden we eerst nog even over de Artist Drive. Deze eenrichtingsweg brengt je langs landschappen met bijzondere kleuren in de bodem en vaak meerdere kleuren bij elkaar. Het grappige is dat wanneer er een auto ergens stopt er steeds wel ook andere auto’s stoppen om te zien wat er zo bijzonder is. De weg kronkelt zich door het gebergte en het moet een hell of a job zijn geweest om hier alsfalt te leggen. Het is een hele mooie weg en we genieten volop.
Vlak voor Furnache Creek, waar ook het rangers station is, ligt de Golden Canyon. Een wandeling van ruim 2 mijl heen en weer. Het is inmiddels flink warm geworden, boven de 110 F, maar wij denken wel dat we zo’n wandelingetje aankunnen. Genoeg water in de rugzak, zonnehoeden op en flink insmeren tegen de zon. In de Canyon zie je hoe het gebergte is ontstaan.
De druk van onderaf heeft de aardlagen gebroken en de randen van die breuk zijn in lagen aan de oppervlakte gekomen. Hier zijn de verschillende aardlagen redelijk dik, maar op andere plaatsen die we nog zullen gaan bezoeken zijn ze soms maar flinterdun. De Golden Canyon is lichtgelig van kleur, met hier en daar rode accenten. Het is er flink warm en omdat alle markeringen ontbreken, hebben we geen idee hoever we al zijn. We verwachten eigenlijk dat je bij een bepaald uitzichtpunt komt, maar dat blijkt niet het geval. We weten dat je door kunt lopen en dan uiteindelijk bij Zabrisky Point kunt uitkomen. Als we het te warm vinden worden keren we om, we hebben dan al ruim de mijl in de canyon afgelegd en hebben geen eindpunt kunnen traceren. Op de terugweg merken we pas hoe vermoeiend deze wandeling in de hitte is. We moeten regelmatig stoppen om water de drinken. Als we uiteindelijk terug zijn bij de auto en ook weer koel water uit onze koelbox kunnen drinken besluiten we dat het wel even genoeg is geweest met wandelen en we rijden naar het rangers station.
We begrijpen nu weer waarom er bordjes staan dat wandelen in de Death Valley na 10 A.M. gevaarlijk is en voorkomen moet worden. Bij het ranger station blijkt dat de temperatuur rond de 114 F schommelt vandaag, dus ruim 45 C. Als we het met airco gekoelde gebouw binnenkomen, blijkt pas hoe warm het buiten was en hoezeer we transpireren. Binnen staat de melding dat de temperatuur vandaag extreem is, dat we dat maar weten.
We kopen de Nationale Park Pas, want we zullen nog wel heel wat parkgrenzen passeren en dan hoeven niet steeds opnieuw af te rekenen. Voor $ 80,- ben je uit en thuis.
Na deze stop besluiten we nog even bij Zabrisky Point te gaan kijken en daarna naar onze eindbestemming van vandaag te rijden, Beatty NV.
Zabrisky Point is bekend vanwege het mooie uitzicht. Bij Zabrisky Point zie je een serie gele heuvels in een fraai patroon liggen. Zabrisky was een ondernemer die in de Death Valley mineralen en erts opgroef, tot die minder waard werden en mijnbouw in dit gebied onrendabel werd. Toen besloot hij dat er ook genoeg te genieten was en bouwde een hotel om daarmee over te schakelen op toerisme. Een vooruitziende blik, want de toeristenstromen in de Death Valley zijn enorm, al valt het in de zomer nog erg mee. Ons kan Zabrisky Point niet zo boeien en we rijden naar onze eindbestemming.
Beatty blijkt een troosteloos plaatsje net buiten de rand van Death Valley te zijn. Er zijn slechts weinig hotels, nog minder eetgelegenheden en geen enkele supermarkt. Gelukkig hebben we nog wat voorraad, anders hadden we hier het nakijken gehad.
We besluiten bij de plaatselijke Family Diner te gaan eten, maar die hebben alleen sandwiches, pizza’s en lasagna.
Daar hebben we niet zo veel trek in, dus rijden we naar Dennys, dat verstopt zit in het plaatselijke casino. Het eten is standaard, de bediening ronduit chagrijnig en daarmee verliest ook Dennys een beetje zijn glans. Wij slapen in het naastgelegen Motel 6 en ook daar is service niet een kernkwaliteit. In de lift horen we van een “medebewoner”, dat er op de benedenverdieping een krekelplaag woedt. Wij zijn blij dat we op de derde etage verblijven. Wij hebben enkel last van gillende kinderen die in de gangen spelen en hotelgasten die zich in de kamerdeur vergissen en aan die van ons staan te rammelen. We zijn zo moe dat we er nauwelijks wakker van worden.
Dag 6, Zondag 26 juli: Beatty – Death Valley – Beatty
We gaan dus een, wat Esmée noemt, bejaardendagje doen. We stoppen eerst even bij een overblijfsel van de Borax-winning uit het begin van 1900. Historische plek met natuurlijk een virtuele cache en ook nog eentje die door Nederlanders is geplaatst. Echte caches mogen niet in nationale parken, virtuele en earthcaches wel. Meestal gaat het om een speciale plaatst waarover vragen moeten worden beantwoord. We zijn er niet altijd dol op omdat Amerikanen nogal de neiging hebben vragen te bedanken waarvoor je een academische opleiding geologie moet hebben gevolgd. Verder putten ze hun eigen kennis uit boeken die nergens meer te raadplegen zijn (dat melden ze zelf al). Ik denk dan, of ze zijn zo oud dat ze hun eigen studieboeken gebruiken die niet meer actueel en beschikbaar zijn, of ze willen je het zo moeilijk maken dat ze zelf heeeeel knap lijken. Ego’s? Ik heb het vast mis. Deze cache is goed te doen.
Daarna rijden we naar de Sand Dunes richting Stovepipe Wells. Prachtige witte duinen in het midden van de woestijn. We houden ons aan het advies van de rangers en doe het rustig aan. Prachtige duinen trouwens, zeker als je verder dan de eerste 200 meter wilt lopen. We blijken echter wel de enige te zijn die een eind de duinen inlopen. Alle andere toeristen blijven in een straal van 25 meter rond de parkeerplaats Dan hebben we zin in koffie en we vinden die in het restaurant van Stovepipe Wells. Het gehucht is zo klein dat er slechts één restaurant is. Ze hebben er de beste koffie die we tot nu toe in de USA geproefd hebben. Meestal is koffie hier een waterige substantie, maar hier smaakt het echt naar koffie. We complimenteren de dames van het restaurant ermee.
Dan rijden we naar de Ubehebe krater, eigenlijk was dit alleen een tussenstop naar de Race Track, maar nu een eindpunt van vandaag. De wind bij deze krater is vandaag buitensporig, we schatten een flinke windkracht 8 of 9 en dan ook nog in de warme variant. Alsof je in een föhn staat. Dit zijn niet de uitgelezen omstandigheden om hier lang te blijven of wandelingetjes te ondernemen. Dus terug richting Beatty. Maar nog wel even kijken waar de Titus kloof uitkomt. Prachtige wanden van een smalle kloof, maar de bodem laat zien dat we dit echt niet met onze huurauto hadden moeten doen, grove keien en puntige kiezels. Het doet wel even zeer om hier te staan en niet de hele kloof te kunnen zien, maar het is niet anders.
Op weg naar Beatty stoppen we nog even bij een ghost town. Er is een verdienstelijk kunstenaar, die er een gratis museum is begonnen, maar die vooral veel monumentale kunst buiten heeft opgesteld. Als je in de buurt bent, echt een keer gaan kijken.
Dag 7, Maandag 27 juli 2015: Beatty – Las Vegas – Valley of the Fire – Mesquite
We hadden al gehoord over de krekelplaag in het hotel en vanmorgen ontdekt Jos onze eigen krekel in de badkamer. Helaas hebben we even geen diervriendelijke oplossing voor dit tijdelijke ongerief.
Als we vertrekken zien we dat het management hotelgasten oproept om vooral niet te veel te klagen over de krekeloverlast. Bijzondere manier van managen van een toch wel serieus probleem, lijkt ons.
We tanken nog even wat benzine en gaan dan op weg naar Las Vegas, waar we willen gaan ontbijten op weg naar onze bestemming van vandaag: de Valley of the Fire Statepark.
Onderweg vinden we nog enkele caches, want als je er toch langs rijdt kun je ze net zo goed even vinden en loggen.
De route van Beatty naar Las Vegas is een mooie en snelle verbinding en binnen anderhalf uur staan we in Vegas, waar we in het Santa Fe Station Hotel en Casino nog even gaan genieten van een gratis ontbijtbuffet voor 2, die we via onze Vegas Casino Games App hebben verkregen. Net als de eerdere buffetjes en onze show bij Cirque du Soleil. Verbazingwekkend hoe je zonder veel moeite gratis cadeautjes bij elkaar kunt sprokkelen.
Bovendien, dit ligt op onze weg, dus we hoeven er niet eens voor om te rijden. En wat kunnen we tegen hebben op Eggs Benedict of een traditioneel ontbijt met roerei, worstjes, bacon, hash browns en allerlei andere lekkernijen? Na een dergelijke stevige ochtendhap gaan we op weg naar Valley of the Fire.
Een prachtig statepark met vurige rode rotsen. Onderweg vinden we nog even een 5x5 cache in de US, prachtig toch? Het Valley of the Fire park kent een grote groep rode rotsformaties op een relatief klein oppervlak. De rode rotsen bestaan uit Sandstone en ze worden hier op stukken ook gemengd met gele Limestone. Op enkele plaatsen worden ze zelfs gecombineerd met rotsen in de kleuren groen en blauw, een ongelooflijk gezicht.
We besluiten de kleine scenic loop te rijden en daarna naar het noorden van het park te gaan met de wandeling rond the White Dome. Een mooie wandeling tussen de rotsen, die welwat zwaar is omdat hij gedeeltelijk door het zand gaat en onder de brandende zon. Maar de kleurrijke omgeving is fascinerend. Daarna willen we ook de Fire Wave gaan bekijken. Hebben we er nog energie voor? We besluiten van wel en opnieuw lopen we even later door het zand. Gelukkig wordt het even later rots om over te lopen en zo komen we na een half uurtje aan bij de Fire Wave. The Fire Wave is een soort kopie van de echte Wave tussen Page en Kanab. Deze kleine kopie laat ook een landschap zien van kleine lagen die op elkaar liggen en die door de druk gedraaide en welvende vormen hebben gekregen.
De kleuren zijn anders, de laagjes zien er net iets anders uit en de welvingen zijn minder geprononceerd. Maar waar zeuren we over, natuurlijk zijn deze waves niet met elkaar te vergelijken, maar ook deze Fire Wave is een fraai stukje overblijfsel van vulkanische activiteit van miljoenen jaren geleden. Beide wandelingetjes kosten ons behoorlijk wat energie bij rond de 106 F, maar als je iets graag wilt zien, dan moet je er ook iets voor over hebben. En voldoende water meenemen. Uiteraard zijn er ook diëten in het park, hoewel wij die natuurlijk niet zien. Of toch? Op het laatste moment zien we nog wat berggeiten. En even daar voorbij een balanced rock.
Op de weg naar de uitgang stoppen we nog even bij een rotsformatie die The Elephant wordt genoemd en het valt ons op dat hij niet meer direct aan de weg ligt. Weg verlegd? Ja, ook dat en een andere parkeerplaats gemaakt, waardoor je minsten 10 minuten moet lopen, waar je voorheen direct bij de bestemming was. We begrijpen dit soort veranderingen niet, maar dat ligt vast aan ons. Wat heb je eraan om het je publiek moeilijk te maken, waar het makkelijk was? Er is vast over nagedacht, alleen begrijpen wij het niet. Dan op weg naar Mesquite, waar we slapen in het Virgin River Hotel en Casino. We zijn er al eerder geweest en je kunt er tegen heel schappelijke prijzen slapen. Omdat we moe zijn halen we snel een salade om te eten, schrijven nog even aan onze blog, loggen nog wat caches en duiken dan in ons bedje.
Een prachtig statepark met vurige rode rotsen. Onderweg vinden we nog even een 5x5 cache in de US, prachtig toch? Het Valley of the Fire park kent een grote groep rode rotsformaties op een relatief klein oppervlak. De rode rotsen bestaan uit Sandstone en ze worden hier op stukken ook gemengd met gele Limestone. Op enkele plaatsen worden ze zelfs gecombineerd met rotsen in de kleuren groen en blauw, een ongelooflijk gezicht.
We besluiten de kleine scenic loop te rijden en daarna naar het noorden van het park te gaan met de wandeling rond the White Dome. Een mooie wandeling tussen de rotsen, die welwat zwaar is omdat hij gedeeltelijk door het zand gaat en onder de brandende zon. Maar de kleurrijke omgeving is fascinerend. Daarna willen we ook de Fire Wave gaan bekijken. Hebben we er nog energie voor? We besluiten van wel en opnieuw lopen we even later door het zand. Gelukkig wordt het even later rots om over te lopen en zo komen we na een half uurtje aan bij de Fire Wave. The Fire Wave is een soort kopie van de echte Wave tussen Page en Kanab. Deze kleine kopie laat ook een landschap zien van kleine lagen die op elkaar liggen en die door de druk gedraaide en welvende vormen hebben gekregen.
De kleuren zijn anders, de laagjes zien er net iets anders uit en de welvingen zijn minder geprononceerd. Maar waar zeuren we over, natuurlijk zijn deze waves niet met elkaar te vergelijken, maar ook deze Fire Wave is een fraai stukje overblijfsel van vulkanische activiteit van miljoenen jaren geleden. Beide wandelingetjes kosten ons behoorlijk wat energie bij rond de 106 F, maar als je iets graag wilt zien, dan moet je er ook iets voor over hebben. En voldoende water meenemen. Uiteraard zijn er ook diëten in het park, hoewel wij die natuurlijk niet zien. Of toch? Op het laatste moment zien we nog wat berggeiten. En even daar voorbij een balanced rock.
Op de weg naar de uitgang stoppen we nog even bij een rotsformatie die The Elephant wordt genoemd en het valt ons op dat hij niet meer direct aan de weg ligt. Weg verlegd? Ja, ook dat en een andere parkeerplaats gemaakt, waardoor je minsten 10 minuten moet lopen, waar je voorheen direct bij de bestemming was. We begrijpen dit soort veranderingen niet, maar dat ligt vast aan ons. Wat heb je eraan om het je publiek moeilijk te maken, waar het makkelijk was? Er is vast over nagedacht, alleen begrijpen wij het niet. Dan op weg naar Mesquite, waar we slapen in het Virgin River Hotel en Casino. We zijn er al eerder geweest en je kunt er tegen heel schappelijke prijzen slapen. Omdat we moe zijn halen we snel een salade om te eten, schrijven nog even aan onze blog, loggen nog wat caches en duiken dan in ons bedje.
Dag 8, dinsdag 28 juli: Mesquite – Snow Canyon State Park – St. George (67 mijl)
We zijn vandaag wat later op stap omdat we eerst onze weblog bij willen werken en vooral de foto’s nemen wat extra tijd in beslag. Dus is het al over tienen dat we daarmee klaar zijn en we willen ook nog even een duik in het zwembad nemen. Andere jaren letten we er vaak op dat we een zwembadje hadden bij een hotel in warmere streken. Dit jaar hebben we ons er helemaal niet mee bezig gehouden. Maar nu we een zwembadje hebben, plonzen we er even in. Daarna is het een kwestie van rap de auto volladen en uitchecken. Dat uitchecken gebeurt in het casino, dus dan komt het er makkelijk van om nog even een dollar of twee te besteden aan een spelletje.
Genoeg getreuzeld en op naar St. George. We zijn er al vroeg –ondanks dat het hier een uur later is-, maar proberen toch even of we onze tijdelijke huisbaas al bereid is om ons in de kamer te laten. Dat blijkt het geval en omdat deze kamer ook een keukentje heeft met een Amerikaanse maat koelkast, knikkeren we alles wat koel en bevroren moet zijn erin.
Onze tijdelijk huisbaas krijgt er geen genoeg van om te laten merken hoe fantastisch deze omgeving is en wat je er allemaal kunt doen, waar je kunt eten en welke plekken van de stad je even moet hebben gezien. We hebben zelf al ons plan gemaakt dus rukken we ons los en rijden naar Snow Canyon State Park.
Ongeveer 180 miljoen jaar geleden was een groot deel van het gebied dat nu de staat Utah is, bedolven onder een dikke laag zand. Door het enorme gewicht werden de onderste lagen samengedrukt; de rotslagen die hierdoor werden gevormd worden nu Navajo Sandstone genoemd. Navajo Sandstone is heel licht van kleur, je ziet vooral witte en oranje tinten. Water, vorst en wind hebben in de rotslagen talrijke canyons uitgeslepen; een van die canyons is nu bekend als Snow Canyon State Park. Tot twee keer toe is, nadat in de nabije omgeving een uitbarsting plaatsvond, lava door deze canyon gestroomd; de eerste keer is 2,5 miljoen jaar geleden, de tweede keer gebeurde dat – in geologisch opzicht nog zeer recent – ongeveer 10.000 jaar geleden. Je treft in het park dan ook op diverse plaatsen hele donkere basaltlagen aan. Dankzij de prachtige combinatie van de verschillend gekleurde rotslagen is Snow Canyon een heel fotogeniek park. De naam van het park heeft niet, zoals soms wordt gedacht, met sneeuw te maken. Het park is vernoemd naar de 19e eeuwse pioniers Lorenzo en Erastus Snow.
Het is een relatief klein park met een paar kleine hikes die we vandaag willen doen. Allereerst is er de kleine wandeling naar Jenny’s Canyon. Jenny blijkt een fantiastisch meisje te zijn geweest dat te vroeg is overleden en toen heeft de familie als aandenken een stukje park gesponsord. De canyon is kort en loopt dood; wij kunnen niet anders dan een morbide vergelijking met haar leven maken. De wandeling is aangenaam, ondanks het zand en de temperatuur die inmiddels is opgelopen tot boven de F 104. Daarna zoeken we een cache, die we makkelijker hadden kunnen vinden als we een gedetailleerde kaart van het gebied zouden hebben gehad. Maar, vinden is vinden.
In het park is een gebied bedekt met lava en in sommige stukken zijn er lava-buizen. Deze zijn ontstaan doordat de bovenkant van de lava al stolde door de buitentemperatuur, terwijl de onderste lava nog verder stroomde. Op sommige plaatsen stortte de plafonds in en zijn de tunnels nu toegankelijk. Het is een wandeling van 4 mijl, heen en terug. Het geheel doet ons denken aan het Craters of the Moon National Park in Idaho, waar we jaren terug waren. Dit landschap is kleiner en daardoor makkelijker toegankelijk. Al met al is het een erg mooi state park, onbegrijpelijk dat we hier bijna alleen zijn.
Op de terugweg ankeren we even bij Starbucks en dan blijkt er ook nog een cache in hun achtertuin te liggen. Een echte Amerikaanse cache, die verstopt ligt in het afdekkapje van een lantarenpaal. Blijkt uit de logjes dat er mensen zijn die deze niet gevonden hebben, terwijl wij denken dat dit de ultieme Amerikaanse cache is. Bij Smith’s supermarkt blijken ze verse sushi te maken en we mogen ook nog even proeven. Het is geen echte sushi, want er zit wel een erg Amerikaanse twist aan met saus erover en gefrituurde uitjes erop, maar het smaakt er niet minder door. We nemen er toch wat van mee, evenals wat Mandarin Chicken, humus en broodjes en dat blijkt een prima afsluiting van de dag. Nadat we nog wat coördinaten in de GPS hebben gezet voor Yant Flat, de bestemming van morgen, rolt Esmée pas rond middernacht haar bedje in. Jos lag toen al een tijdje op een oor.
Snow Canyon State Park: $ 6,= The Chalet Motel. Ruime kamer met Amerikaanse koelkast, goede WIFI, geen zwembad of ontbijt: $ 58,03
Op de terugweg ankeren we even bij Starbucks en dan blijkt er ook nog een cache in hun achtertuin te liggen. Een echte Amerikaanse cache, die verstopt ligt in het afdekkapje van een lantarenpaal. Blijkt uit de logjes dat er mensen zijn die deze niet gevonden hebben, terwijl wij denken dat dit de ultieme Amerikaanse cache is. Bij Smith’s supermarkt blijken ze verse sushi te maken en we mogen ook nog even proeven. Het is geen echte sushi, want er zit wel een erg Amerikaanse twist aan met saus erover en gefrituurde uitjes erop, maar het smaakt er niet minder door. We nemen er toch wat van mee, evenals wat Mandarin Chicken, humus en broodjes en dat blijkt een prima afsluiting van de dag. Nadat we nog wat coördinaten in de GPS hebben gezet voor Yant Flat, de bestemming van morgen, rolt Esmée pas rond middernacht haar bedje in. Jos lag toen al een tijdje op een oor.
Snow Canyon State Park: $ 6,= The Chalet Motel. Ruime kamer met Amerikaanse koelkast, goede WIFI, geen zwembad of ontbijt: $ 58,03
Dag 9, woensdag 29 juli: St. George – Yant Flat – Springdale/Zion (68 mijl)
Om half 7 loopt de wekker af en maken we ons klaar voor onze trip naar Yant Flat. Yant Flat is een rotsgebied nabij St George dat tot voor kort nog vrij onbekend was, maar sinds enkele jaren komen er langzaam aan meer bezoekers.
Yant Flat is een komvormig dal dat ligt op een hoogte van 4.600 feet. Vanwege de hoge ligging heb je een weids uitzicht over het landschap van Washington County. Het gebied bestaat uit zeer kleurrijk Navajo Sandstone. Opvallend zijn blokvormige patronen die doen denken aan de bekende rots Checkerboard Mesa in Zion National Park, en de prachtige lijnen in het gesteente, die swirls worden genoemd. Dankzij de vormen, de lijnen en de vele kleuren is het een zeer fotogenieke gebied. Het doet hier en daar een beetje denken aan de Wave.
De aanrijroute is alleen geschikt voor auto’s met high clearance, en vanaf de trailhead moet je ook nog enkele kilometers lopen voordat je Yant Flat bereikt. Deze aankondiging maakt ons wel een beetje zenuwachtig, want kan onze auto die omstandigheden aan? Het is geen 4x4 en we weten van andere Amerika-liefhebbers die naar dit gebied zijn geweest –weliswaar in het voorseizoen- dat de weg er slecht bij kan liggen en dat om moeten keren of vast komen te zitten tot de mogelijkheden behoort. Voor de zekerheid sturen we een appje naar Niels & Inge zodat er iemand is die weet waar wij vandaag uithangen, al is het dan maar in Nederland. Als we er naartoe rijden blijkt dat het terrein waarover we rijden nogal anders dan wat we verwacht hadden. Vergeleken bij weggetjes in de Death Valley hebben we even het idee dat dit een gladde vierbaansweg is. Oké, de weg is onverhard en er ligt wat gruis op, maar voor de rest is het goed begaanbaar. We halen opgelucht adem. Ook de laatste kilometer die bekend staat als zeer slecht is goed begaanbaar. Het heeft zo zijn voordelen om in een warm seizoen, waarbij het al dagen (en misschien wel weken?) niet heeft geregend, naar deze plek te gaan.
Als we net geparkeerd zijn, stopt er een auto met een jonge man die nieuwsgierig is wat we er doen. Hij ziet regelmatig auto’s geparkeerd staan en mensen de hike gaan maken, maar heeft geen idee waar naartoe. Hij voegt eraan toe dat het meestal geen “redneck boys” als hij zijn. We leggen uit dat we bijzondere rotsformaties gaan bekijken. Je ziet zijn interesse wegebben; niks voor hem. Hij heeft zijn geweer bij zich om coyotes en een mountain lion te schieten die in het gebied rondlopen. We verwachten ze op onze hike niet te zien. Dan beginnen we aan onze hike van ruim twee kilometer naar ons doelgebied. De temperatuur is nog laag, slechts 87 F (slechts 31 C) dus we beginnen aan een relatief “koele wandeling”. Het pad meandert wat, gaat soms wat omhoog en dan wat omlaag, gaat over slickrock en zand en uiteindelijk staan we aan de rand van Yant Flat. We kunnen er niet naartoe omdat de klif te steil is. We weten dat we om moeten lopen, maar niet nadat we eerst een cache hebben gevonden die er ligt.
We wandelen in een flinke boog naar onze toegangsplek en als we dat eenmaal gedaan hebben is het verder volop genieten. Prachtige rotsformaties, met laagjes en kleurtjes en bijzonder vormen. Het is even een kwestie van de goede weg vinden om zo veel mogelijk van het gebeid te kunnen zien, omdat er behoorlijke hoogteverschillen zijn tussen de verschillende gesteentelagen in het landschap. We markeren met de GPS waar we lopen om straks ook weer de weg terug uit dit gebied te kunnen vinden. Dat blijkt geen overbodige luxe omdat de heuvels er aan alle kanten net verschillend uitzien. We genieten volop van de rode zandsteen, die hier en daar wordt onderbroken door gele en witte banen en die soms ook grillige figuren in de aardlagen maken. Het is anders dan de Wave, maar heeft hier en daar wel gelijkenissen met zijn grillige vormen en dunne aardlaagjes. We ontdekken zelfs het stenen tijdperk equivalent van "de brief", compleet met postzegel
Als we er een tijdje hebben rondgewandeld, veel foto’s hebben gemaakt en een groot deel van het gebied hebben verkend, keren we terug. De weg terug is niet heel simpel omdat het eerste deel tegen een zandheuvel op moet. Dat is flink ploeteren, maar uiteindelijk vinden we ons pad terug en na een klein uitstapje om nog een cache te pakken, vinden we ook ons oorspronkelijk pas terug. Daarna is het gewoon een kwestie van flink doorstappen, af en toe in de schaduw een flesje water leeg drinken en weer verder gaan. We komen weer netjes bij onze auto uit, gewoon een kwestie van goed navigeren. Zonder GPS was dit een ander avontuur geweest. Op de weg uit het gebied liggen nog enkele caches die we natuurlijk niet kunnen laten liggen. Op weg naar Zion stoppen we nog even bij een supermarkt om nieuw water in te slaan. Onze eerste 35 liter water is behoorlijk verminderd en we hebben dus dringend behoefte aan nieuwe dorstlessers. We nemen ook even bij de Deli de lunch of the day, iets texmex-achtigs met cola en een toetje (soort gebakje).
Daarna rijden we naar Zion en we worden onmiddellijk overweldigd door de grootsheid van het landschap. Majestueuze bergen, overal, zo ver als je kunt kijken. We waren even vergeten hoe mooi de toegangsweg naar dit park is. We logeren aan de rand van het National Park en we rijden er even in om informatie op te halen voor morgen. Dan is het tijd voor een koele duik in het water van het zwembad bij het motel. Daar hangt een bordje met de volgende tekst: “Welcome in our OOL, Notice that there is no P in it, We like to keep it that way”. We zwemmen een tijdje en besluiten dat het dan tijd wordt voor de avondactiviteiten; de log bijwerken. Doordat er inmiddels bewolking is, en de zon aan kracht heeft ingeleverd, kunnen we buiten zitten, wat zeker geen straf is met zo’n mooi utizicht op de grillige bergen rondom Zion.
Zion Park Motel. Goed hotel met zwembad, WIFI, koelkastje, geen ontbijt: $ 77,90
De aanrijroute is alleen geschikt voor auto’s met high clearance, en vanaf de trailhead moet je ook nog enkele kilometers lopen voordat je Yant Flat bereikt. Deze aankondiging maakt ons wel een beetje zenuwachtig, want kan onze auto die omstandigheden aan? Het is geen 4x4 en we weten van andere Amerika-liefhebbers die naar dit gebied zijn geweest –weliswaar in het voorseizoen- dat de weg er slecht bij kan liggen en dat om moeten keren of vast komen te zitten tot de mogelijkheden behoort. Voor de zekerheid sturen we een appje naar Niels & Inge zodat er iemand is die weet waar wij vandaag uithangen, al is het dan maar in Nederland. Als we er naartoe rijden blijkt dat het terrein waarover we rijden nogal anders dan wat we verwacht hadden. Vergeleken bij weggetjes in de Death Valley hebben we even het idee dat dit een gladde vierbaansweg is. Oké, de weg is onverhard en er ligt wat gruis op, maar voor de rest is het goed begaanbaar. We halen opgelucht adem. Ook de laatste kilometer die bekend staat als zeer slecht is goed begaanbaar. Het heeft zo zijn voordelen om in een warm seizoen, waarbij het al dagen (en misschien wel weken?) niet heeft geregend, naar deze plek te gaan.
Als we net geparkeerd zijn, stopt er een auto met een jonge man die nieuwsgierig is wat we er doen. Hij ziet regelmatig auto’s geparkeerd staan en mensen de hike gaan maken, maar heeft geen idee waar naartoe. Hij voegt eraan toe dat het meestal geen “redneck boys” als hij zijn. We leggen uit dat we bijzondere rotsformaties gaan bekijken. Je ziet zijn interesse wegebben; niks voor hem. Hij heeft zijn geweer bij zich om coyotes en een mountain lion te schieten die in het gebied rondlopen. We verwachten ze op onze hike niet te zien. Dan beginnen we aan onze hike van ruim twee kilometer naar ons doelgebied. De temperatuur is nog laag, slechts 87 F (slechts 31 C) dus we beginnen aan een relatief “koele wandeling”. Het pad meandert wat, gaat soms wat omhoog en dan wat omlaag, gaat over slickrock en zand en uiteindelijk staan we aan de rand van Yant Flat. We kunnen er niet naartoe omdat de klif te steil is. We weten dat we om moeten lopen, maar niet nadat we eerst een cache hebben gevonden die er ligt.
We wandelen in een flinke boog naar onze toegangsplek en als we dat eenmaal gedaan hebben is het verder volop genieten. Prachtige rotsformaties, met laagjes en kleurtjes en bijzonder vormen. Het is even een kwestie van de goede weg vinden om zo veel mogelijk van het gebeid te kunnen zien, omdat er behoorlijke hoogteverschillen zijn tussen de verschillende gesteentelagen in het landschap. We markeren met de GPS waar we lopen om straks ook weer de weg terug uit dit gebied te kunnen vinden. Dat blijkt geen overbodige luxe omdat de heuvels er aan alle kanten net verschillend uitzien. We genieten volop van de rode zandsteen, die hier en daar wordt onderbroken door gele en witte banen en die soms ook grillige figuren in de aardlagen maken. Het is anders dan de Wave, maar heeft hier en daar wel gelijkenissen met zijn grillige vormen en dunne aardlaagjes. We ontdekken zelfs het stenen tijdperk equivalent van "de brief", compleet met postzegel
Als we er een tijdje hebben rondgewandeld, veel foto’s hebben gemaakt en een groot deel van het gebied hebben verkend, keren we terug. De weg terug is niet heel simpel omdat het eerste deel tegen een zandheuvel op moet. Dat is flink ploeteren, maar uiteindelijk vinden we ons pad terug en na een klein uitstapje om nog een cache te pakken, vinden we ook ons oorspronkelijk pas terug. Daarna is het gewoon een kwestie van flink doorstappen, af en toe in de schaduw een flesje water leeg drinken en weer verder gaan. We komen weer netjes bij onze auto uit, gewoon een kwestie van goed navigeren. Zonder GPS was dit een ander avontuur geweest. Op de weg uit het gebied liggen nog enkele caches die we natuurlijk niet kunnen laten liggen. Op weg naar Zion stoppen we nog even bij een supermarkt om nieuw water in te slaan. Onze eerste 35 liter water is behoorlijk verminderd en we hebben dus dringend behoefte aan nieuwe dorstlessers. We nemen ook even bij de Deli de lunch of the day, iets texmex-achtigs met cola en een toetje (soort gebakje).
Daarna rijden we naar Zion en we worden onmiddellijk overweldigd door de grootsheid van het landschap. Majestueuze bergen, overal, zo ver als je kunt kijken. We waren even vergeten hoe mooi de toegangsweg naar dit park is. We logeren aan de rand van het National Park en we rijden er even in om informatie op te halen voor morgen. Dan is het tijd voor een koele duik in het water van het zwembad bij het motel. Daar hangt een bordje met de volgende tekst: “Welcome in our OOL, Notice that there is no P in it, We like to keep it that way”. We zwemmen een tijdje en besluiten dat het dan tijd wordt voor de avondactiviteiten; de log bijwerken. Doordat er inmiddels bewolking is, en de zon aan kracht heeft ingeleverd, kunnen we buiten zitten, wat zeker geen straf is met zo’n mooi utizicht op de grillige bergen rondom Zion.
Zion Park Motel. Goed hotel met zwembad, WIFI, koelkastje, geen ontbijt: $ 77,90
Abonneren op:
Posts (Atom)