donderdag 20 augustus 2015

Dag 11, vrijdag 31 juli, Kanab - Grant Staircase Escalante - Kanab, 137 mijl

De dag begint vroeg omdat we naar de loterij voor The Wave willen. The Wave is een fraai geologisch gebied met bijzondere kleuren en swirls. Iedere dag mogen 20 mensen het gebied betreden, 10 via een loterij op het internet en 10 die dagelijks ter plekke in een loterij een permit voor het gebied winnen. We waren te laat dit keer voor de internet-loterij en dus moeten we nu naar het kantoor van het Bureau of Land Management (BLM). Als we er aan komen blijken er al redelijk veel mensen te zijn en als we binnen komen blijkt dat dat aantal groeit. Tegen de tijd dat de loterij echt gaat beginnen blijken er 39 mensen te zijn.

Eenlingen, stellen en soms ook groepen (tot maximaal 6 personen). Er staat zelfs een aanwijzing voor de loterij op een van de deuren, in welke kamer de loterij zal zijn. Voordat we beginnen krijgen we uitleg van een ranger over de gevaren van wandelen in de wildernis. Daarna mogen we, precies om half negen, allemaal in een grote ruimte met een opstelling alsof er een examen moet worden afgenomen. Twee rangers achter een grote tafel met daarop klemborden met formulieren en potloden erbij. Iedere groep mag één formule inleveren, lever je er meer in dan word je gediskwalificeerd. We zitten in rijen voor de tafel van de rangers. Om precies 9:00 uur loopt het alarm van de telefoon af en worden de nummers aan de groepen uitgedeeld, wij zijn nummer 7. Daarna wordt er een werkelijke loterij gehouden, waarbij alle nummers in een bingo-molen gaan en er officieel een trekking plaats vindt. Eerst een groepje van twee, dan een groep van vijf, dan weer een groep van twee en dan blijft er nog een over. Voor dat geval wordt gesteld dat er nog maximaal één persoon extra mee mag, maar het laatste lot valt op een individuele loper. En dan is het voorbij, wij zijn niet in de prijzen gevallen, net als 27 anderen. We balen er een beetje van, zeker omdat de groep van vijf bestaat uit drie volwassenen en twee jonge kinderen van nog geen 6 jaar, waarbij we ons afvragen of dat nu wel een slimme beslissing van de ouders is. Maar zoals de rangers al zeiden, zij hebben geen invloed op de samenstelling van de groepen, noch op de uitslag. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag en keuzes. We gaan enigszins beduusd weer terug naar ons hotel, al zijn we blij dat wij de Wave al een keer hebben mogen bezoeken. Uiteraard hebben we een plan B. We gaan eerst naar Yellow Rock, dan naar Nautilus en vervolgens naar Edmaiers Secret.
Yellow Rock ligt aan de Cottonwood Canyon Road, een lange dirt road van 47 mijl, die door gebrekkig onderhoud van de laatste jaren nogal wisselend van kwaliteit is. Hier en daar rijd je over een wash board, soms door zand, dan weer over grove gravel en als het regenachtig is kan de weg ontoegankelijk zijn. We mogen vandaag niet klagen over de weg. We schuiven wel eens wat in het zand en op andere momenten hoop je dat alle schroeven en moeren van de auto vast blijven zitten, maar we komen waar we wezen willen. Tenminste met de auto. Bij Yellow Rock aangekomen, zien we in het logboek dat er nog meer mensen naar Yellow Rock wandelen vandaag. Nou ja, wandelen. Het eerste stuk is een wandeling door de wash, die staat droog dus dat is geen probleem. Onderweg zien we een slangetje, waarvan we de soort niet weten. Daarna gaan we een canyon in en dan begint een stijle klim. We wisten dat het stijl zou zijn, maar hoe verder we komen hoe stijler het wordt en op een bepaald moment is het voor ons op handen en voeten verder. Het pad is echt een geitenpadje geworden en we twijfelen over de juistheid van de route. Achterom kijken is mogelijk niet echt het slimste wat je kan doen, maar dat doen we toch even en we realiseren ons dat we dat pad ook nog een keer terug af moeten.

We zweten inmiddels overvloedig. Dit is toch niet echt wat we vandaag in gedachten hadden, we keren om en schuiven voorzicht het pad weer af. Dit was toch even te hoog gegrepen voor ons. Teleurgesteld staan we een uur later weer bij de auto. Tegelijkertijd beseffen we dat dit vakantie is en dat het nemen van onnodig risico daar niet bij hoort.

Op de terugweg van de cottonwood zoeken we nog even een cache en die blijkt te liggen in een veld vol fossiele schelpdieren. Ongelooflijk dat hier in de woestenij zo veel overvloedige fossielen van schelpdieren in alle soorten en maten liggen. Dan blijkt maar weer dat veel van het vasteland ooit diep onder water heeft gelegen en door bewegingen van de aardkorst omhoog en omlaag is gegaan. En natuurlijk blijkt ook maar eens te meer op welke mooie plekken je met gecoachen komt. Dan op naar de Nautilus, een soort rotsformatie die aan de binnenkant de draaiing van een nautilus-schelp heeft. De dirt road er naar toe is een makkie en de wandeling er naartoe is eenvoudig, door een rivierbedding met uitzicht op prachtige rotsen.


Als we bij de Nautilus aankomen ontmoeten we twee dames uit Zwitserland die er ook foto's maken. We wisselen wat vakantie-ervaringen en tips om nog te doen uit. Dan op naar Edmaiers Secret, een gebied met fraaie rotsformaties ergens in het gebied van The Wave. Het is al wat later op de dag en de zon is niet meer te zien, de hele hemel is bedekt met wolken en hier en daar ziet het er donker en dreigend uit. We weten dat dit niet per se hoeft te duiden op regen of slecht weer, dus we wandelen rustig door. De prachtige wandeling loopt ook hier door een rivierbedding en het einddoel is met ruim een half uur bereikt. Even onder een prikkeldraadversperring door - hoe legaal is deze route eigenlijk? - en we staan in een wijds landschap met heuvels met schaakbord- en hersenpatronen, hoodoo's en een zandvlakte.

Misschien zijn we al te veel verwend, misschien zijn we al wat vermoeid, misschien dat we nog teleurgesteld zijn over Yellow Rock, maar dit gebied maakt op Jos toch niet die indruk die hij had verwacht. Esmée daarentegen vindt het prachtig en geniet volop. Je kan wel niet echt over "de hoofdattractie", Edmaiers Secret, heen lopen maar het gebied er rondom nodigt uit om lekker doorheen te struinen. Als we de foto's later terugzien, zijn we beiden van mening dat dit een mooi gebied was, en zeker de wandeling erheen. Een prima alternatief voor iedereen die geen permits voor de Wave heeft kunnen bemachtigen. Moe en met last van spierpijn wandelen we door de wash terug naar de auto. Onderweg worden we nog even getrakteerd op een beetje gesis en wat geratel en dan blijkt in de berm een kleine ratelslang onze aanwezigheid niet op prijs te stellen. Voordat we hem kunnen fotograferen is hij met de staart tussen de benen tussen de struiken verdwenen. Onderweg naar het motel vallen er voor het eerst enkele druppels regen, maar ook niet meer dan enkele druppels. De verwachting was dat het droog zou blijven en dat blijkt ook uit te komen. We logeren opnieuw in de Aikins Lodge - hebben we gisteravond nog geregeld - en wandelen voor ons diner naar een van de plaatselijke Texmex restaurants. We komen langzaam weer een beetje bij en besluiten dat we morgen een rustdag inlassen. Kunnen we op het gemak wat bijkomen, een wasje draaien en een planning maken voor de komende week.

Atkins Lodge: $ 81,50, zwembad, goede wifi, geen ontbijt, wel koffie, prettig hotel Permit voor Edmaiers Secret: $6,= p.p